Our time is now
Heb jij dat ook wel eens, dat je over zaken aan het nadenken bent die nog gaan gebeuren in de toekomst? Of dat je in je hoofd gesprekken voert die achteraf nooit gaan plaatsvinden. “Wat als” en “het zou mooi zijn als zus of zo zou gaan gebeuren.” Ik was rond mijn 40 e jaar vooral met wensen en beelden voor in de toekomst bezig. Wat ik daarmee (onbewust) deed is een bepaald verwachtingspatroon neerleggen van hoe de dingen zouden moeten gaan. Het ideaal plaatje! De werkelijkheid loopt echter negen van de tien keer anders dan dat je het in je hoofd voorstelt.
Daarnaast miste ik door veel in gedachten te zijn een hoop van wat er in het NU plaatsvond. Dat waren kleine dingen zoals een vraag of opmerking van mijn kinderen, familie of vrienden waar ik op dat moment dus niet voor open stond en dan ook niet alert op reageerde. Daardoor maakte ik minder diepe verbinding met de mensen om me heen.
Als dit proces een langere “tijd” door gaat (en het sluipt er makkelijker in dan je denkt) raak je het contact met het NU kwijt en kun je je eenzaam en alleen gaan voelen. Als je lang in je hoofd blijft ronddwalen in het verleden of de toekomst, dan stuur je onbewust allerlei processen in je lichaam aan die een stressresponse veroorzaken. Als deze stress (het hormoon cortisol) lang in je lichaam blijft, kan het chronische klachten veroorzaken. En het kost je veel “denktijd” die je in principe kwijt bent om actief en alert te voelen wat je aan het doen bent!
Wat helpt om wel in het NU te leven is de 24-uur regel. Als je denkt aan iets dat verder weg is dan morgen dus meer dan 24 uur verder, zeg dan tegen jezelf: “nee NU niet denken maar iets gaan doen. Door te doen kom je weer in het NU. Dat hoeft niet altijd iets actiefs te zijn, maar mag ook een moment van rust zijn, een diepe ademhaling of observatie van de natuur. Ook zaken die verder in het verleden liggen dan 24 uur geleden zijn gedane zaken. Je kunt ze niet meer veranderen. Als je met je geachten bij situaties in het verleden bent, dan ontstaat uiteindelijk dezelfde stressresponse.
Tijdens de obeservatie en het voelen in het NU kan het zijn dat in beginsel emoties naar boven komen. Dat is prima en ze horen erbij! Onze emoties hebben een signaalfunctie. Je kunt verdriet of pijn voelen over negatieve gebeurtenissen, grote of kleine trauma’s als die nog n iet verwerkt zijn. Het is goed om dan die emotie te uiten. Als je het gevoel geuit hebt, dan is het daarna opgelost. Een emotie vloeit dus voort uit het voelen. Als je na dit emotionele moment weer doorpakt naar het NU is er niets aan de hand. De kunst is om niet over de emotie te oordelen en er in te blijven hangen.
Het gevaar van een moeilijke periode, schuilt in het feit dat je het NU niet wilt voelen doordat het verdriet of de pijn waar je middenin zit te heftig is. Je gaat je gedachten verzetten naar andere tijden wat op zich heel logisch is. Of je gaat vluchten in druk gedrag. Dit is het overlevingsmechanisme. Als je dit onbewust een te lange periode volhoudt ( in de overleving zit) raak je echter het gevoel met de werkelijkheid kwijt.
Het grootste gemis van te veel denken is vertrouwen. Het vertrouwen dat het goed is zoals het is en dat dingen NU eenmaal gebeuren zoals het gebeurt. Maar voelen is de taal van het lichaam! Denken is de taal van de mind. Mind over body wil zeggen dat je denken het overneemt en jij de lichaamsignalen (die voel je) negeert totdat het voelen is uitgezet.
Ik weet nu hoe mijn MIND en overlevingsmechanisme werkt en kan gedachten positief beïnvloeden of juist stilzetten en het NU omarmen door te VOELEN. Het is een proces geweest van enkele jaren. Kleine stapjes maken, triggers herkenning en stil zijn. Ik ben weer vrolijker, alert en in balans. Ik kan weer grapjes maken en schaterlachen. Ohh en hoe heerlijk is dat! Ik voel me weer levend, vreugdevol en dankbaar.
Dankjewel voor alle grote inspirators zoals https://eckharttolle.com/en kleine inspirators; familie, mijn lieve kinderen en vrienden om me heen die me leren om in het NU te blijven en te vertrouwen op de flow van de dag die er is.
Bedankt voor het lezen van deze blog. Wil jij een reactie geven naar aanleiding van dit persoonlijk schrijven, doe dat gerust. Laten we elkaar versterken door ervaringen te delen.
Liefs,
Sandra
